In de ranglijst van evenementen waarvan je van tevoren al weet dat ze gaan teleurstellen, staat Jackson Hole wat mij betreft standaard op nummer één. Mocht u niet weten wat ik met ‘Jackson Hole’ bedoel: houden zo, vooral niet verder lezen.
De overige lezers hoef ik niet meer uit te leggen dat het gaat om het symposium waarop lieden als ECB-voorzitter Christine Lagarde, haar Fed-evenknie Jerome Powell, econoom Larry Summers en Harvard-professor Carmen Reinhart bij elkaar komen om te speechen en van gedachten te wisselen. Eigenlijk is het een soort heisessie voor economische hoogwaardigheidsbekleders, waarbij de locatie naar verluidt voornamelijk gekozen is omdat de vermaarde Fed-voorzitter Paul Volcker van fly fishing hield. Lekker saai, lekker degelijk.
Waarom het dan toch teleurstelt? Dat ligt mede aan de totaal verkeerde verwachtingen die er van tevoren worden gewekt. Had je vorige week voor de bijeenkomst op Jackson Hole gegoogled, dan had je artikelen gevonden met titels als ‘Alle ogen op Jackson Hole’, ‘Beleggers vissen naar hints over rentebeleid’ en ‘Could Fed Chair Powell’s Jackson Hole speech send stocks plunging again?’ Lees je die voorbeschouwingen, dan wordt er volop gespeculeerd dat Powell en Lagarde er precies gaan vertellen wat de rente de komende maanden gaat doen.
Eén ding weet je echter zeker: dat gaan ze nou juist niet doen. Jackson Hole is geen extra ingelaste beleidsvergadering. Het evenement is juist bedoeld om eens verder te denken dan wat de inflatie de komende drie maanden gaat doen. Zo was dit jaar het thema ‘Structurele verschuivingen in de wereldeconomie’, maar na lezing van de voorbeschouwingen kreeg je eerder het gevoel dat het ging om ‘hoeveel kwartjes gaat de rente nog omhoog’.
Nou kun je stellen dat dit de schuld is van de pers of de strategen die wervende en misleidende voorbeschouwingen schrijven. Klopt, maar ook de organisatie van Jackson Hole treft wel degelijk blaam. Dat de openingsspeech ieder jaar weer wordt gehouden door de Fed-voorzitter, een traditie die bestaat sinds Alan Greenspan, zorgt ervoor dat alle aandacht naar dat eerste halfuur gaat. Zelfs als je dan niets zegt — zoals Powell vorig jaar dacht te doen —, kan de marktreactie gigantisch zijn.
Stel, je schrapt de speeches van Powell en Lagarde, is daarmee het probleem opgelost? Ik vermoed dat er dan in elk geval meer aandacht zal komen voor waar het in Jackson Hole eigenlijk om draait: economische research, nieuwe inzichten en discussie. Niet Powell zou dan 90% van de berichtgeving beheersen, maar de observaties van econoom Barry Eichengreen over de blijvend hoge schuld, of de discussie over de structurele beperkingen aan groei van Stanford-professor Charles Jones zouden dan terecht de aandacht krijgen. Overigens is er dan nog steeds genoeg ruimte voor teleurstelling, want lang niet alle economische research is altijd even interessant.
(Origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 30 augustus 2023)