Twee weken geleden wees ik al op de wat tegenstrijdige signalen die we de laatste tijd van de kant van centrale banken hebben vernomen. Het is er de afgelopen weken niet veel beter op geworden. Hierbij heb ik het niet zo zeer over Draghi, met zijn al-dan-niet verkeerd begrepen reflatie-quote van deze week. Ik heb het over die andere centrale bank. Wellicht dat u op basis van de volgende quotes kunt raden welke. Hier komen ze: “Groei is sinds het einde van vorig jaar tamelijk scherp vertraagd” en “loongroei – cruciaal voor de ontwikkeling toekomstige inflatie – valt structureel tegen”. Of deze: “We zien tekenen van een scherpe afvlakking van bestedingen in huizen en auto’s”. Weet u het? En zo mogelijk interessanter: wat denkt u dat de boodschap was die deze persoon zijn publiek meegaf? Het zijn quotes afkomstig uit de speech waarin de Chief Economist van de Bank of England (BoE). Andrew Haldane signaleerde dat wat hem betreft het punt wel bereikt was dat de beleidsrente verhoogd zou kunnen worden. Omhoog, ja. En niet – zoals de quotes doen vermoeden – omlaag.
Ik geef gelijk toe dat ik een eenzijdig beeld neerzet. De goede man gaf in dezelfde speech wel degelijk zes argumenten waarom een renteverhoging op zijn plaats zou zijn. Dat gezegd hebbende, bovenstaande quotes geven een realistisch beeld van de Britse economie. De groei in het eerste kwartaal bleef op 0,2% steken, de reële lonen dalen, terwijl de consumptieve bestedingen die we het afgelopen jaar zagen vooral het gevolg waren van een (onhoudbare?) daling van de besparingen. Tel daar die verzwakking van de belangrijke huizensector bij op en het beeld is compleet. Het woord Brexit heb dan nog niet eens in de mond genomen. Zeker, de inflatie is te hoog (2,9%), maar we hebben het hier wel over het VK; het land dat gedurende de afgelopen tien jaar zeven keer een te hoge inflatie accepteerde zonder dat het de rente ooit verhoogde. En dan nu de rente verhogen?
QE loopt op zijn eind
Nu zou je deze boodschap wellicht nog kunnen interpreteren als een gedachtenspinsel van een academische econoom. Het was per slot van rekening Haldane die een kwartaal geleden nog suggereerde dat de lage productiviteitsgroei mogelijk een direct gevolg was van een te ruim monetaire beleid. Verhoog de rente, roei de onproductieve bedrijven uit en red de economie – zoiets. Die interpretatie werd afgelopen week echter vakkundig de nek omgedraaid door zijn baas, Carney, die zich onverwachts bij Haldane voegde en op een renteverhoging hintte.
Wat mij betreft heeft het allemaal een zeer hoog eerst-zien-dan-geloven gehalte, maar dat terzijde. Dat nu zelfs de BoE over een renteverhoging praat heeft er in elk geval toe geleid dat de Europese obligatiemarkten beseffen dat de huidige fase van monetair stimuleren zijn beste tijd heeft gehad.
(origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 3 juli 2017)
Filed under: column, Financieele Dagblad
