Welke aandelenmarkt gaat het de komende tijd beter doen: Amerika of Europa?
De vraag wordt mij regelmatig gesteld, maar deze keer was hij iets anders dan normaal. Een Amerikaanse collega die net vader was geworden wilde alvast gaan sparen voor het studiefonds van de pasgeborene, waarbij hij wel al besloten had dat hij maandelijks een bedrag in aandelen zou beleggen, maar alleen nog aan het twijfelen was over de regio. Hij stelde de vraag aan alle beleggers binnen BlackRock en dat leverde een aardig overzicht op van alle argumenten die daarbij een rol spelen.
Goedkoop en ongeliefd
De argumenten voor Europa zijn duidelijk: goedkoop en ongeliefd. Europese aandelen handelen volgens MSCI op een koerswinstverhouding van 14,1 waar je in de VS 17,3 keer de winst betaalt. Op zich is een dergelijke discount door de tegenvallende groei en politieke risico’s op de korte termijn wellicht nog wel realistisch, maar op een langere periode is dat niet houdbaar, aldus de voorstanders.
Onzin, reageerden de tegenstanders. Europa handelt altijd op een discount en niet zonder reden. Internet- en groeiaandelen zijn er niet te vinden. Lage winstgroei, lage rendementen: waarom zou je een vergelijkbare prijs voor Europese bedrijven moeten betalen? Wie de afgelopen tien jaar in Europa had belegd had een totaal jaarlijks rendement van 9,9% behaald, tegen 15,3% in de VS. Twintig jaar? 4,8% tegen 6,0%.
Zeker, reageerden de Europa-aanhangers, maar dat is allemaal gebaseerd op de onhoudbare winstmarges in de VS. In Europa is er nog voldoende ruimte om de winstmarges te verhogen, in de VS is de rek eruit.
Waarom zou je het risico willen lopen om in Europa te beleggen, als je niet weet wat de euro gaat doen, mengde een ander zich in de discussie. Die aandelenrendementen zijn al niet zeker, dus waarom zou je ook nog eens het extra risico van de wisselkoers erbij willen nemen?
Wisselkoersrisico afdekken
Dan dek je dat wisselkoersrisico toch gewoon af, reageerde iemand anders. Dankzij het grote renteverschil tussen Europa en de VS, levert het voor Amerikanen momenteel bijna 3% op om het valutarisico van Europa af te dekken. Geen onaardige buffer, mochten die rendementen in aandelen verder tegenvallen. Maar hoe houdbaar is die 3% wilde iemand anders vervolgens weten.
En zo belandden we uiteindelijk in een discussie over de houdbaarheid van renteverschillen, het gevaar van gele hesjes en de herverkiezing van Trump in 2020. Het leek zo’n simpele vraag.
Ik weet eerlijk gezegd niet wat de collega uiteindelijk heeft besloten. Mijn advies aan hem was in elk geval dat hij het niet zo zwart-wit moest bekijken. Spreiding is geen slechte optie, zeker niet als je twijfelt tussen twee alternatieven.
(origineel gepubliceerd in Het Financieele Dagblad van 1 mei 2019)