Mijn eerste column voor Het Financieele Dagblad schreef ik precies tien jaar geleden. Hoewel ik toen al jaren actief was met een eigen blog en vijftien jaar eerder ook al als columnist van http://www.iex.nl had meegedraaid, voelde dit voor mij toch erg onwennig. Anders dan een website kent een krant nou eenmaal geen ‘dagje later’-deadlines, is er geen flexibiliteit over de omvang van de tekst, om over de feedback van het ‘grote publiek’ nog maar te zwijgen.
De onwennigheid werd extra gevoed door het feit dat ik mijn eerste column vanuit een vakantiehuisje in Zuid-Limburg moest schrijven. Alex Otto, mijn voorganger als columnist, had vrij plotseling de handdoek in de ring gegooid, zodat er niets anders opzat om tijdens mijn vakantie de wekker om zes uur te zetten. Het internet was er rudimentair, excelsheets weigerden ververst te worden en al snel doken de eerste kinderen, mijn jongste was toen vier, op mijn schoot. Ik ben toen maar in een weiland gaan zitten om daar verder te tikken.
Wennen deed het niet
Het bleek een voorproefje van wat me te wachten stond. Ik heb columns geschreven op vliegvelden, vakantiehuisjes, in gestrande intercity directs, op tour met Eton Crop op de boot van Engeland, in hotelkamers, boven oceanen en op campings. Vooral die Zweedse ‘natuurcamping’ waarbij de wc weinig meer dan een gat in de grond was, staat me nog bij: schreef ik toen niet over de (on)zin van de neutrale rentevoet? Zelden vloekten onderwerp en locatie zo met elkaar.
Botsende deadlines, onderwerpen die een andere columnist al behandeld bleek te hebben, een column over de AFM die ik op advies van compliance dan toch maar herschreef: best vaak bleken er hobbels op de weg te zijn. Niet alleen het schrijven, ook het versturen bleek soms moeizaam. Vooral in Duitsland moest je soms kilometers rijden om dan toch ergens een 3G-netwerk te treffen. Toen ik me op een borrel hardop afvroeg of het columnistenbestaan misschien toch niet voor mij was, antwoorde Mathijs Bouman: ‘Columnist? Dat went nooit’. Gerustgesteld tikte ik door.
Tien jaar lang stuurde ik elke week een column, kerst- en paasedities – als er geen krant werd gedrukt – daargelaten. Nooit ziek geweest, nooit gedacht, waar moet ik het nu weer over hebben. Wende het? Nooit. Maar nu ik aan mijn laatste column bezig ben, weet ik één ding zeker en dat is dat ik het desondanks heel, heel erg ga missen. Na tien jaar is het inmiddels zo’n vast onderdeel van mijn weekritme geworden, dat het echte detoxen nu pas echt gaat beginnen. Heel veel dank aan de redactie dat ik hier al die tijd heb mogen schrijven en lezers voor de (soms ongevraagde) feedback. En ik wens mijn opvolger veel schrijfplezier. Misschien dat het went.
(origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 01 mei 2024)