De bodembel, ik hoor hem luiden! Niet vanwege de piek in inflatie, de verbeterende economische vooruitzichten of de vermeende pivot van de Amerikaanse Federal Reserve, nee, het is allemaal veel simpeler: we zijn in het derde jaar van de Presidential Cycle beland!
Het gemiddeld rendement van de S&P 500 in zo’n derde jaar sinds 1945? Een indrukwekkende 14%, ruim het dubbele van het langdurige jaarrendement in de S&P 500. En daar komt het dividend nog bovenop.
Hoe vaak leverde dat derde ambtsjaar een verlies op sinds 1945? Van de negentien verschillende presidentscycli die we sinds de Tweede Wereldoorlog doorlopen hebben, was er geen één met een negatief resultaat. Toegegeven, het derde ambtsjaar van Truman (1946-1947) was geen vetpot (afgerond 0%) en ook in Reagans zevende ambtsjaar (1986-1987) was het kantje boord — met dank aan de krach van 1987 —, maar toch: geen verlies. Als je weet dat de S&P 500 gemiddeld om de drie jaar in de min sluit, moet je wel tot de conclusie komen dat dit een goudgerande buitenkans is.
Maar waarom…?
Eén ding alleen: waarom? Waarom zou dat derde jaar nou altijd gunstig zijn? Yale Hirsch, de geestelijke vader van het fenomeen, zocht de verklaring in het gevoerde beleid. Zo zou een nieuwe president de eerste twee jaar van zijn ambtstermijn doorgaans gebruiken om pijnlijke hervormingen door te voeren, om vervolgens vanaf jaar drie het zoet uit de kast te halen en zo zijn herverkiezing veilig te stellen.
Het klinkt mooi, maar klopt niet. Dat machthebbers aan het einde van een ambtsperiode zwakkere knieën krijgen en het beleid aanpassen om de kiezer te paaien, zal niemand verbazen. Er is echter één land in de wereld waar dat patroon gedwarsboomd wordt en laten dat nou net de Verenigde Staten zijn. Vaak verliest de zittende president namelijk de meerderheid in het Congres tijdens de midterm elections, waarmee ook de ruimte om stimulerend beleid te voeren wordt afgesneden. Wil je de economie steunen, dan gebeurt dat juist in de eerste helft van de ambtsperiode, zoals we recent nog bij Biden en Trump hebben gezien.
Enter de nieuwe verklaring: gridlock. Volgens deze zienswijze houdt de markt niet van verrassingen en reageert hij dus verheugd op het feit dat er twee jaar niets zal veranderen. Als dat verhaal al klopt — en ik heb zo mijn twijfels —, is het eigenlijk een argument dat de politiek helemaal niet ter zake doet. Geen vreemd argument overigens, want is het niet het beleid van de Federal Reserve dat veel bepalender voor de beurs is dan een president? Het waarom blijft daarmee onverklaard.
Dus wat moeten we hier nu mee? Ik zie twee opties: of blind geloven en vol in de markt stappen, of sceptisch vanaf de zijlijn toekijken. Aan u de keuze.
(Origineel gepubliceerd in het FD van 09 november 2022)