De kop boven het Bloomberg-artikel naar aanleiding van de openingsspeech van Jackson Hole was vorige week veelzeggend: Powell’s 8-Minute Speech Erases $78 billion From Richest Americans. Het artikel gaf een overzicht van wat welke miljardair nou precies verloren had, hoeveel de S&P 500 uiteindelijk lager sloot (3,4%) en besteedde verder minimale aandacht aan de vraag waarom de speech de aandelenmarkten nou eigenlijk zo hard had geraakt. De boodschap was lekker simpel en lekker plat: Powell, speech, bloedbad, kater.
Was ik de organisator van Jackson Hole, dan zou ik nu ook met een enorme kater rondlopen. Niet vanwege die koersdaling op de beurs, niet omdat Bezos $6,6 mrd minder waard zou zijn, maar om dat ‘lekker simpel en lekker plat’. Organiseer je een evenement, nodig je allerlei toonaangevende centrale bankiers uit, presenteer je de nieuwste economische inzichten en wat gebeurt er? Iedereen heeft het over die ene speech, die potdomme niet langer dan 8 minuten duurde.
De conferentie had over Reassessing Constraints on the Economy and Policy moeten gaan, maar in de verslaggeving draaide het vrijwel uitsluitend om de vraag met hoeveel basispunten de Fed de rente zou gaan verhogen tijdens zijn vergadering van 21 september. Boeien. Het doel van Jackson Hole is juist om die korte termijn even te negeren en na te denken over hoe de wereld er over vijf of tien jaar zal uitzien, maar daar werd dit jaar verdacht weinig aandacht aan besteed.
Gemiste kans
Een gemiste kans. Zo had er veel meer aandacht moeten uitgaan naar de speech van ECB-bestuurder Isabel Schnabel getiteld Monetary policy and the Great Volatility. Hierin schetst Schnabel een beeld waarin de periode van relatieve lage volatiliteit in macrovariabelen als groei en inflatie (bekend onder de naam The Great Moderation) wellicht achter ons ligt en dat we inmiddels in The Great Volatility zijn beland.
De oorzaak ligt volgens Schnabel niet zozeer bij de pandemie of de oorlog in Oekraïne — hoewel die ook zeker hebben bijgedragen aan de huidige volatiliteit —, maar komt eerder van de kant van structurele processen als klimaatverandering, het einde van de globalisering en de overstap naar een CO₂-arme energievoorziening. Voeg daar krapte op de arbeidsmarkt (vergrijzing) en de versnippering van de politiek aan toe en je hebt een ideale mix voor meer volatiliteit en onzekerheid.
Als centrale bankier maakt Schnabel zich vooral zorgen over de gevolgen voor inflatie, waarbij ze concludeert dat de kosten van afwachtend beleid substantieel kunnen zijn. Lekker plat en lekker simpel: de ECB gaat de rente bij de volgende vergaderingen zeker verder verhogen. Als belegger ben ik meer geïnteresseerd in de andere boodschap. Als variabelen als groei en inflatie de komende jaren inderdaad volatieler worden, wat denkt u dan dat financiële markten zullen gaan doen …?
(Origineel gepubliceerd in het FD van 31 augustus 2022)