Mijn favoriete grafiek van vorig jaar was er eentje van de hand van Josh Barro, een senior editor van de website Business Insider, waarin hij een interpretatie gaf van wat een overwinning van Trump zou kunnen betekenen. Hij hanteerde hierbij een simpele kansverdeling, waarbij hij aan de linkerkant de mogelijke negatieve en aan de rechterkant de mogelijke positieve uitkomsten plaatste. De meest negatieve uitkomst – maar met een zeer lage waarschijnlijkheid – was hierbij een nucleaire oorlog. De meest positieve dat Mexico voor de muur zou gaan betalen en ‘some cool infrastucture stuff’. In het midden, met de hoogste waarschijnlijkheid, plaatste hij de uitholling van de rechtsstaat en ‘bringing embarrassment to America on the world stage’. Simpeler kon hij het niet maken.
http://uk.businessinsider.com/donald-trump-is-the-tail-risk-candidate-2016-5
Wat hij in zijn grafiek niet weergaf, maar wat hij wel uit de doeken deed in de begeleidende tekst, was dat hij vond dat een overwinning van Trump tot een stijging van de onderliggende risico’s zou leiden. Technisch gesproken gaf hij aan dat de normaalverdeling platter zou worden, waarbij de kans op het optreden van één van de extreme uitkomsten zou toenemen. Meer onzekerheid dus, wat in zijn ogen ook tot uitdrukking moest komen in de financiële markten.
En dat is tot nu toe absoluut nog niet het geval geweest. Zeker, de Amerikaanse obligatiemarkt reageerde in de week na de verkiezingsoverwinning van Trump negatief, maar sinds december meandert de Amerikaanse kapitaalmarktrente richtingloos in een bandbreedte van slechts 30 basispunten. Aandelen daarentegen hebben geen moment verhoogde stress laten zien als gevolg van Trumps overwinning, zeker niet in de VS. Voor de laatste daling van meer dan 1% moeten we maar liefst vier maanden terug in de tijd gaan. De VIX index, de zogeheten onrustbarometer, staat dicht bij het laagste niveau van de afgelopen tien jaar. Gegeven de onzekerheid zou je op zijn minst wat meer beweeglijkheid hebben verwacht, toch?
It’s the economy, stupid!
De oplossing van dit raadsel is wat mij betreft simpel. Zo schreeuwend als de verslaggeving is geweest ten aanzien van Trump, zo braaf is het economische nieuws geweest. Sinds een paar maanden zien we dat de macro-economische data overwegend positief verrassen, een trend die met name ook buiten de VS sterk zichtbaar is. De laatste keer dat we een dergelijke synchrone groeispurt zagen was in 2010, wat aangeeft dat het hier om een breed gedragen trend gaat, die ook duidelijk in de gerapporteerde winstcijfers terugkomt. Dat ziet de beurs uiteraard graag. Om een oude president te parafraseren: it’s the economy, (not the) stupid!
(origineel gepubliceerd in het Financieele Dagblad van 13 februari 2017)
Filed under: column, Financieele Dagblad
