Het is toch opmerkelijk te zien hoe snel mensen zich aan de nieuwe realiteit weten aan te passen. De aandelenbeurzen deden er minder dan een dag over om de overwinning van Trump als goed nieuws te omarmen, maar ook in de serieuze pers lees ik de laatste dagen opvallend veel artikelen waaruit blijkt dat het met the Donald best wel meevalt. Als ik het goed begrijp is de nieuwe president een warme persoonlijkheid, kundig en in werkelijkheid goudeerlijk. Het was allemaal retoriek! Ik help het jullie allemaal hopen, maar in huize Daalder is Trump vooralsnog alles behalve een warme persoonlijkheid, kundig of slim: het woord eerlijk neem ik überhaupt niet in de mond. Such a nasty man. Zei ik dat nou hardop? Ik noem dat columnistenretoriek.
De reactie op de financiële markten is er ook één met een hoog ik-help-het-jullie-hopen gehalte. Trump heeft een meerderheid in het Congres, wat betekent dat hem weinig in de weg staat zijn stimuleringsbeleid uit te voeren, zo is de gedachtegang. Bruggen en belastingverlagingen voor iedereen! Dat ‘voor iedereen’ moet je overigens niet al te letterlijk nemen, want de voorgestelde belastingverlagingen lijken vooral de rijken en het bedrijfsleven ten goede te komen. Niet de meest effectieve manier is om de economie te stimuleren als je het mij vraagt. Hoe haalbaar het allemaal zal zijn, kun je je verder ook afvragen. Als het aan Trump ligt, gaan deze cadeautjes allemaal ten koste van de overheidsbegroting, maar laat begrotingsevenwicht en schuldreductie nou net paradepaardjes van de Tea-Party binnen de Republikeinse partij zijn… Anders dan een CEO die de baas is, zal Trump compromissen moeten sluiten. Wat er van zijn ambitieuze stimuleringsplannen (of zijn mondige partijgenoten) overblijft, moet dus nog blijken.
Weg van de minste weerstand
Gelukkig voor Trump is er nog een ander terrein, waar hij géén compromissen hoeft te sluiten: handel. Een Amerikaanse President heeft geen goedkeuring van het Congres nodig om een handelsverdragen op te zeggen. Dat dit dus de weg van de minste weerstand is voor Trump. Mexico en China staan bovenaan de lijst, maar hoe lang denken we dat het duurt tot hij ontdekt dat Duitsland een lopende rekening overschot van 9% van het BBP heeft? En denken we nou echt dat China glimlachend toekijkt als het met een invoerheffing van 40% wordt geconfronteerd? Wie denkt dat dit de wereldeconomie geen schade toebrengt moet zich maar eens in de Grote Depressie van de jaren dertig verdiepen…
Trump is niet het einde van de wereld, maar om nou te doen alsof hij geen risicofactor is en geen onzekerheid aan een toch al wankel systeem heeft toegevoegd, dat gaat er bij mij niet in.
(Origineel verschenen in het Financieele Dagblad van 13 november)
Filed under: column, Financieele Dagblad
